Vandaag maandag 9 juli wilden we weer een lekkere wandeling maken, ditmaal naar de meeste beroemde waterval van Noorwegen, de Vøringfossen. De waterval heeft een vrije valhoogte van 183 meter. Maar om daar nu met de camper naar de parkeerplaats te rijden, fotootjes te schieten en weer terug te karren, leek ons wat al te éénvoudig.
Gelukkig schoot de baliemedewerkster van het Hardangervidda informatiecentrum ons te hulp. Nadat wij vertelden wat we wilden, een wandeling, niet al te moeilijk van ca. 2 uur (retour!), kregen wij een omgevingskaart aanbevolen met precies de route die we zochten (dachten we).
We kwamen er al gauw achter dat een 3 sterren route, niet gemak-, comfort- of meest chill-route betekent…. De baliedame heeft waarschijnlijk gedacht: ‘zo die plattelandse Nederlanders zal ik eens even een pracht klimroute geven, die de tocht naar de Preikestolen kan evenaren!’.
En gelijk heeft ze gehad!
Onderweg de kaart na 2 uur klimmen toch maar eens nader bestudeerd, en kwamen we erachter dat we bezig waren met een 5 uur durende trip, hihihihihi.
Het was een heel geweldige tocht, de eerste 2 uur alleen maar 45 graden klimmen op heel smalle paadjes, die amper te vinden waren. Het was een gemarkeerde route, dat wel, maar je moest goed zoeken naar de gele aanwijzingen, die op stenen, bomen of de grond waren geverfd.
Na het zweetgedeelte (maar goed dat het een graadje of 19 was…) kwam een wandeling over de hoogvlakte, die adembenemend was. Mooie uitgesleten rotspartijen, wilde orchideeën, watertjes (wel veel muggen dus…) en vlaktes vol met witte wollepluisplantjes. De klim meer dan waard.
Tja, en toen vielen de Vøringfossen qua schoonheid een beetje in het water zogezegd. Wel mooi hoor, maar zeker meer verwacht. Misschien hadden we helemaal naar beneden moeten lopen, maar daar waren we te moe voor, bovendien moesten we ook nog het hele eind, rechtsom van de berg ditmaal weer terug naar de startplaats.
Zo gezegd zo gedaan, vol goede moed de toch naar beneden voortgezet om er halverwege achter te komen dat het wandelpad voor verdere doorgang was afgesloten vanwege instortingsgevaar (denken we). Voor de fietsers was de alternatieve route door de enorme spaghettitunnels aangegeven, maar voor wandelaars zou dit levensgevaarlijk zijn.
Maar zo’n sprookjestocht heeft gelukkig altijd een goed einde: om de bocht doemde een wandelend Nederlands stel op (Saskia en Ron uit Utrecht) en die wilden ons wel mee terug nemen naar de startplaats met hun auto. Wel nog ff 2 km samen omhoogklimmen, maar dat kon er ook nog wel bij, onze spieren waren inmiddels heel goed warmgelopen 😉
Na een tocht van 4,5 uur moe en voldaan bij de camper afgezet en hebben we Saskia en Ron op een kop koffie getrakteerd voor het veilige terugrijden!
Genoten van de mooie beelden en voor jullie na inspanning genieten. Liefs.
Wat een schitterend land en wat leuk dat jullie ook echt ondernemend zijn waardoor je alles allemaal echt beleefd (ipv alleen maar in het busje zitten van stop naar stop). Heel goed en ga zo door. Groeten van ons.