Canto Ostinato

Vorige week zijn we een dagje naar Amsterdam geweest, omdat in het Concertgebouw een speciale uitvoering van Canto Ostinato werd gespeeld. Een ligconcert namelijk. Dat is bij Canto heel gepast. Het door de Nederlandse componist Simeon ten Holt gecomponeerde stuk is echt een bijzonder muziekstuk. Het wordt gecategoriseerd in de moderne minimalistische muziek. Misschien terecht volgens kenners (waar ik mezelf niet toe reken), maar dan toch zeker misleidend.

Het is misschien modern, maar klinkt bij tijd en wijlen ronduit romantisch, en heeft een rijkdom die ik niet met minimalisme associeer.

Hier nog enkele foto’s, genomen met de iPhone:

Op YouTube staat een mooie uitvoering van een 1 uur en 40 minuten door vier pianisten: Elizabeth en Marcel Bergmann en Sandra en Jeroen van Veen. Tijdens het concert worden luchtfoto’s van de Nederlandse fotograaf Karel Tomeï geprojecteerd (zie hieronder). De uitvoering waar wij geweest zijn werd door dezelfde musici gespeeld, tezamen met organist Aart Bergwerff. Een prachtige toevoeging!

Als je op YouTube zoekt zijn er tal van filmpjes te vinden over dit intrigerende muziekstuk. En het stuk heeft zijn eigen website, waar op deze pagina een intrigerend stuk staat over oorsprong en uitvoering. Er is zelfs een film over gemaakt: “Over Canto”. De Volkskrant schreef:

Muziek met een menselijke hartslag. Muziek die het emotionele niveau van getallen vertegenwoordigt, die onder je huid kruipt en kabbelt als water.

De personages uit Over Canto zoeken en vinden de meest associatieve woorden, om te verduidelijken wat het drie uur durende muziekstuk Canto Ostinato (1976-1979) van de Nederlandse componist Simeon ten Holt voor hen betekent.

Regisseur Ramón Gieling (1954) heeft die woorden niet.
‘Daarom heb ik deze film gemaakt. Maar alles klopt aan Canto’, zegt hij. ‘De melodielijnen, de hallucinerende akkoorden, de modulaties, de herhalingen. De manier waarop het hoofdthema terugkomt: op vrijwel iedereen heeft het een bezwerend effect.’