Zaterdag 21 juli werden we om 8.55 uur wakker. Ondanks de donder en bliksem van gisteravond en vannacht was er geen druppel regen gevallen in Idre. Dat betekende voor de omgeving weer een droge dag in het verschiet en voor ons dat we alweer buiten konden ontbijten.
Na het ochtendritueel (ontbijt + uitgebreide koffie, lezen, wat kleine huishoudelijke zaken en wat rondneuzen op de camping) was het tijd om uit te checken en te gaan rijden. Richting noorden!
Eerst in Idre nog even geshopt en boodschappen gedaan (gezondigd: we zijn bij de Consum geweest…). De dame van de kledingwinkel waar we gisteren waren gaf ons een advies om de weg naar Foskros te nemen. Een mooie weg en goed te doen volgens haar, ondanks dat het gravel was. En een mooi binnendoortje om de hoek van de wegen 70 en de 311 af te snijden én sowieso uit de buurt van bosbranden. Aldus geschiedde en het was inderdaad een hele mooie weg, hoewel hij wel een hoog ‘wasbord-gehalte’ had.
Aan het eind van deze weg draaiden we de weg 311 op in de richting van Tännäs. Natuurlijk moest er van 50% van de reizigers even gestopt worden bij een loppis, waar we een mooie ketel scoorden voor in de camper (onze fluitketel uit Groningen was echt al op, meer een flutketel dus). Even na Tännäs zagen we een bordje dat ons leidde naar de plaats waar ooit een meteorietinslag was geweest, dus dat uitstapje maakten we natuurlijk even. Ja, dat kunnen die Zweden wel: een attractie maken van een gat in de grond. Bord erbij, bankjes er omheen, en er komen nog mensen kijken ook…
Omdat het al een eindje in de middag liep en we de Flatruet tot morgen wilden bewaren (betere weersvoorspelling), besloten we een overnachtingsplekje te zoeken. Op de kaart stond een wit weggetje dat eindigde in Ramundberget, met erlangs nog 2 campings ook.
Om een lang verhaal kort te maken: langs de weg zagen we geen echt mooie én beschutte plekjes en die twee campings zagen er al helemaal niet uitnodigend uit, dus hebben we de hele weg uitgereden naar Ramundsberget, dat een ultra-toeristisch ski-resort in aanleg bleek te zijn met best veel activiteit voor een zaterdagmiddag.
We besloten midden in het dorp op de grote en ongezellige parkeerplaats te gaan staan, want het was ook een beetje gaan regenen (een zegen voor dit land…) en het was biertijd.
Zondag 22 juli (ik zeg niet hoe laat we wakker werden) gewoon buiten ontbeten. Het werd ineens druk op ‘onze’ parkeerplaats. Veel auto’s met mountainbikes achterop en de stoeltjeslift stond aan. Het bleek deze zondag voor het eerst mogelijk met de stoeltjeslift omhoog te gaan en naar beneden te fietscrossen of wandelen. Hoewel deze mogelijkheid best aantrekkelijk klonk, was met name Ronald niet bijster verwachtingsvol over het uitzicht op dit ski-dorp in aanbouw én was het weer te mooi om Ruändan en Flatruet te missen. Dus campert opgestart (hij loopt als een naaimachientje) de weg afgezakt richting Funäsdalen en voor het dorp linksaf richting Mittådalen.
We hadden een beetje een luxe-probleem, maar besloten toch eerst richting Ruändan te gaan om daar een wandeling te maken. We reden door naar Messlingen en daar voorbij linksaf, naar een zelfbedieningstolhekje. Het leek alsof het afgesloten was met een touw, maar een Zweeds gezin voor ons deed hem gewoon open. Johanna deed de 40 Kronen in een envelopje en toen mochten ook wij doorrijden. Een smalle en hobbelige gravelweg leidde ons naar een ruime én vol staande parkeerplaats. Altijd wel een verrassing in Zweden: denk je dat je in de middle of nowhere een wandeling gaat maken, blijkt het een populaire bestemming te zijn.
Afijn, de bergschoenen aan en op pad. De foto’s mogen voor zichzelf spreken: het was een prachtige wandeling. We kwamen na 2 km langs de oudste rotsschilderingen van Zweden (bijna 5000 jaar oud), gingen daarna verder omhoog naar de top van de Ruändan (951 m) voor een prachtig uitzicht, waar we ook wel een tijdje van hebben staan genieten. De Städjan zou van hier zichtbaar moeten zijn bij helder weer, maar het weer is niet superhelder en het richtingbord ligt om…
Daarna verder de rondgang gevolgd naar Evagraven (Eva’s graf). Dit is een kleine canyon, in de ijstijd ontstaan, waar ooit een Sami-vrouw Eva, met slee en rendieren in gevallen is tijdens een sneeuwstorm. Het schijnt dat alle canyons in deze regio de naam graf hebben, ik vermoed omdat in iedere canyon ooit wel iemand gestort is…
Volgens ons boekje met wandelingen zou er op de bodem van deze canyon altijd sneeuw moeten liggen, maar daar hebben wij niets van gezien.
Na de canyon Evagraven liepen we door naar een andere, waar de enige dwergzalmforellen (ze zijn 10 cm lang) van Europa nog leven. Deze zijn daar in de ijstijd opgesloten geraakt in de wateren van de canyon. Je mag ze niet bevissen… (iets dat heel goed is om te zeggen tegen Zweden…).
Een wandeling van 8 km, goed te doen met bergschoenen en veel bezienswaardigs onderweg, kortom: een rondje Ruändan is een aanbeveling!
Het was aanlokkelijk om op de (inmiddels rustige) parkeerplaats te blijven overnachten, maar aangezien het weer NU mooi was, gingen we op weg naar Flatruet. Dit is de hoogste bergweg van Zweden. We waren hier in 2015 ook, maar toen hebben we door mist niet veel gezien van de omgeving. En nu zo dicht bij mét mooi weer, dus hoppa, rijden met die hap!
Eigenlijk komt de weg naar Flatruet neer op 3 keer rechts vanaf de parkeerplaats van Ruändan, want de twee gebieden grenzen aan elkaar.
Boven aangekomen (975 m hoogte) was het niet zo druk op de parkeerplaats en het uitzicht was prachtig. Zo prachtig zelfs dat we besloten hier vannacht te blijven. De steen met onze namen erop die Johanna in 2015 gemaakt had, was helaas niet meer te vinden. (Voor de wijsneuzen onder ons: ja, het was mistig in 2015, maar het merkteken waar de stenen liggen was toen wel te herkennen…)
We hebben lekker rondgeneusd, genoten van het uitzicht (heel anders dan in 2015) en de remdieren die de hele tijd rond de parkeerplaats rondhingen, lekker buiten een biertje gedronken en nog laat genoten van het steeds veranderende licht.
Foto’s op de laptops zetten en uitsorteren doen we ook iedere dag, en dus ook vandaag. Het lijkt zinloos of zonde van de tijd, maar in onze ervaring is het ten eerste zo gepiept, ten tweede genieten we nóg een keer van de afgelopen dag en ten derde raken we later niet meer in de war over welke foto van waar en wanneer is.
Datzelfde geldt voor het bloggen. Dat doen we omdat het zo leuk is om later weer eens terug te kijken én zo makkelijk om te doen als je er handig in bent (wat wij inmiddels zijn). Het delen op Facebook is bijzaak.
Hi hi, de opmerking over wakker worden heeft toch indruk gemaakt als je hem nu niet noemen wilt!! Maar jullie gingen naar de Cosmo, wat kennelijk een zonde is. Ik heb een omschrijving hiervan kennelijk gemist. Is het een kroeg? Ronald en Hanneke, we hebben wederom genoten van jullie verslag.
We gingen naar de Consum, een andere supermarkt dan onze ‘vaste ICA’ supermarkt…
Nu ga ik snel offline, genieten van een mooie avond.
Voor jou dadelijk: weltrusten!
😉