Fietstocht en Nederlands leren

Vanochtend op dinsdag 2 juli een bewolkte lucht, maar geen regelwolken, dus besluiten we de fietsen van de camper te halen en een tocht van ongeveer 50 km te maken.
In Nederland doe je daar misschien 2,5 uur over, maar hier dus niet!

Meindert de eigenaar van de camping vertelde al dat deze tocht over het eiland Ön en aan de rand van het Fjärnebofjärden NP over normale wegen ging, maar ook over een gewezen spoorlijn (nu de Gästrikeleden) en weggetjes waar onze fietsen misschien iets minder geschikt voor waren?

Achteraf viel het wel mee, we hebben zegge en schrijven maar een paar honderd meter moeten lopen met de fiets aan de hand en de rest ging best, zij het erg langzaam.

Het was een prachtige tocht, het eiland waren we zo af, en toen door de bossen naar het dorpje Gysinge, een gewezen Bruk (staalfabriek), waar nu ook het Naturum van het NP is gevestigd. Onderweg stak er een ree-moeder met 2 kalfjes over, zagen we een ringslang aan de kant van de weg, een duikende visarend, nog een ree, hoefafdruk van een eland (denken wij, maar corrigeren mag….) en ongelooflijk veel bloemen in alle kleuren en maten.

Bij Gyslinge dronken we koffie met uitzicht over de rivier Dalälven (grootste of één van de grootste, in Zweden), we zagen sporen van de oude brug en aten de laatste pannenkoeken met bessenjam op.

En als je buiten de begaande paden loopt, kom je altijd weer iets verrassends tegen! De verrassing dit keer was Per Hansson. Bij Gysinge stond ook een Loppis (ik heb er inmiddels een neus voor) en wij komen op de fiets aanrijden, stappen af en horen in bijna onvervalst Nederlands zeggen “Aaaaah Nederlanders zeker? Alleen Nederlanders komen hier op de fiets naartoe!” (waar hebben we dat toch al eerder gehoord ;)).

Per, de eigenaar van de Loppis, is behoorlijk bereisd, heeft in Nederland en Engeland gewerkt? Of wat anders gedaan en verdoet zijn tijd in de Loppis absoluut niet. Als er geen klanten zijn zet hij zijn laptop aan en leert met een taalprogramma o.a. Nederlands. Maar zeg hij, het beste Nederlands leert hij van de radio en ja hoor, je gelooft het of niet, hij zit gewoon naar Radio Brabant te luisteren! Maar Radio Gelderland ook heel vaak hoor, of wij Terborg kennen, een paar kilometer van Doetinchem?? Nou breken bijna onze klompen; en de zanggroep Normaal? Hahahahahaha, de klompen zijn gebroken! Voor de lezers onder ons, die ons niet zo goed kennen, Ronald en ik hebben elkaar in het Doetinchemse Jozef ziekenhuis leren kennen, daar is onze liefde begonnen. De wereld is dus echt heel klein!

“En weet je”, vertelde hij, “weet je wat ik altijd het eerste deed als ik de grens bij Nederland overstak? Nou, dan kocht ik direct 2 kroketten! Nergens kun je kroketten krijgen, niet in Engeland, niet in Zweden, alleen in Nederland!”.

En dit allemaal in redelijk goed verstaanbaar Nederlands, dus petje af voor Per!

Vervolgens zagen wij in zijn Loppis allemaal kikkerdingetjes, Marijke (Slagter) die mindfulness trainingen aan kinderen geeft is beroepshalve (maar misschien ook persoonlijk, Marijke?) geïnteresseerd in kikkers. De kinderen leren van haar namelijk ‘zo stil te zitten als een kikker’. En laat Per nu een kikkerring, kikkerbroche en een kikkerhanger van jade hebben liggen op één van zijn planken!

Bijna terug bij de camping fietsen we nog langs een creatief dorpje (letterlijk Skapar Byn), een prachtig hoogstandje houten-huizen-architectuur. In dit dorpje geven ze workshops weeftechnieken. En de lappen die er hingen waren heel kunstig geweven, niet te koop, anders had ik er vast eentje gekocht!

’s Avonds gaan we voor het eerst uit eten in het restaurant ‘Sandnäsbadet’, naast de camping. André de eigenaar vertelt dat hij van alle gerechten iets vegetarisch kan maken en heeft dat prima gedaan, een Mexicaanse bonen-nacho schotel en heerlijke aardbeien cheesecake en chocoladecake als toetje. Een fijne afsluiting van de dag.

PS.: als Ronald 1 glas rode wijn op heeft (bij het eten) gaat hij soms vreemde dingen doen…. Zie laatste foto.