Fotoshoot in Stora Sjöfallet en een ‘Muddusmuggenwandeling’

Woensdag 22 juli tegen 12 uur verlaten we de stadscamping van Gällivare (uitspraak is Jellivaare) en als we via de E45 Laponia (het werelderfgoed gebied van Lapland) binnenrijden, lopen de rendieren al weer in de weg 😉  Net voorbij Gällivare is een skioord met uitzichtpunt ‘Dundret’, waar je volgens lokale mensen nog de middernachtzon kunt zien.

We zakken eerst 40 km de E45 af en slaan dan rechtsaf een wit weggetje in naar het nationale park Stora Sjöfallet, nog eens 90 km en bijna niemand gezien. Behalve dan ettelijke enorme muggenwolken.

Stora Sjöfallet (grote watervallen) ontleent zijn naam aan de 5 watervallen die hier vroeger doorheen raasden, sinds het bouwen van dammen is het gebied droog komen te staan. We rijden naar het Naturum van het nationale park. Deze is sinds eind vorig jaar geopend en heeft een prachtige, prijswinnende architectuur. Alles ruikt nog nieuw!

We kopen een boekje over Laponia en over het herkennen van diersporen in deze wildernis. We zien namelijk vele keutels en willen nu wel eens weten wiens spoor we dan volgen! Als we buiten aan de ‘Kaffe’ zitten komen twee mannen op ons af: Hans Olov Ohlson (journalist) en Lennart Jönsson (fotograaf). Ze vragen of ze van ons een aantal foto’s mogen nemen voor hun blad ‘Destination Norrbotten’.

Dit is een jaarlijkse zomerse uitgave over de hoogtepunten en bezienswaardigheden van Noord Zweden en ze zijn nu bezig voor 2016 een fotoreportage te maken. We mogen eerst gezellig ontspannend gaan zitten met onze chocolade ‘bullar’ en daarna komen de foto’s met de achtergrond van het nationale park en het Naturum aan de beurt. Dus volgend jaar staan we in dit magazine, hahahaha. “Dan zal het vast extra druk worden in Norrbotten” zegt Ronald…

Als we aan de praat zijn met deze twee mannen zien we ineens hoog in de lucht een mooie toegift in de vorm van een adelaarpaar. Welk soort adelaar kunnen we niet precies zien, waarschijnlijk een vis- of zeearend vanwege zijn witte staart, de Zweden weten het ook niet zo 1-2-3.

We blijven staan op de parkeerplaats van het Naturum, want morgen blijft de zon ook schijnen, dan kunnen we van hieruit een paar kleine wandelingetjes maken. De meeste wandelingen hier zijn meerdaagse dagtochten, maar gelukkig zijn er 3 die er enigszins beloopbaar voor ons eruit zien. En nog weinig muggenoverlast, heel fijn! Hier voor het eerst geen 3- of 4G internetverbinding mogelijk op de iPhone tijdens onze reis, in het Naturum is Wifi, dus kunnen we toch nog even op FaceBook 😉

‘s Avonds vogelen we uit m.b.v. het vogelboek ‘Vogels van Europa…’ van Lars Jonsson (een Zweed) dat we twee zeearenden hebben gezien hoog in de lucht.

Donderdag 23 juli worden we wat minder uitgerust wakker dan anders, dit komt doordat er toch muggen de camper zijn binnengetreden. We vermoeden dat ze zich door de kier in de camperdeur naar binnen wurmen 😉 We hebben zeker 8 muggen op de grond liggen die Ronald midden in de nacht heeft neergemept.

Maar Ronald zou Ronald niet zijn als hij daar niets op kan bedenken, dus gebruikt hij stroken van het deurgordijn om daar de kieren mee af te dichten, en tuurlijk werkt dat! We willen de 3 redelijk korte wandelingetjes maken van ca. 3 km, en 2 x 6 km, maar na de eerste wandeling naar de watervalletjes begint het te regenen.

We rijden terug naar het Naturum, drinken wat en bekijken de hele expositie, maar het blijft miezeren. Morgen zou het hier ook bewolkt worden met regen, dus laten we het bij dat kleine wandelingetje en rijden de 90 km, met een paar theestops, weer terug naar de E45. Onderweg weer een aantal mannetjes rendieren gezien, die zo de weg op lopen. Je moet je ogen hier goed de kost geven op de weg!

Bij Purjus beklimt de camper de ‘Purjusberget’ hij krijgt het er warm van. Boven op de top is het uitzicht heel vreemd. Het zou prachtig kunnen zijn als niet een dozijn elektriciteitsdraden bovenop de top van links naar rechts getrokken waren. Een wirwar uitzicht is het. We rijden al remmend naar beneden en Ronald geeft de banden wat lucht. Het weer is hier zo 100 km verder wat aangenamer en een licht zonnetje komt tevoorschijn.

We stoppen even bij Björns (beren) Café, genoemd naar zijn eigenaar, die het zaakje runt samen met zijn moeder, die veel spulletjes zelf maakt. Het lijkt wel een Loppis, maar ho,ho, dat mag ik niet zeggen volgens Björn, dit is geen oude afgedankte troep en dat klopt. Toch is het een enorme uitdragerij met een hele verzameling uurwerkjes, geweien, beeldjes etc…. Die zijn echter niet te koop.

Ronald koopt een sticker van een rendier voor op de camper, deze heeft Björns moeder zelf uitgeknipt onder het genot van vele kopjes koffie en het lezen van detectives, vertelt hij. Jammer dat ‘moeders’ er niet is.  We kopen ook een verrassing voor Elles om op koude winterdagen te dragen. Björn vertelt nog even iets over Lapse en Finse eetgewoontes, o.a. dat ze beer eten, gerookt of ‘beer in blik’. Hij heeft ook een stuk beer in zijn koelkast liggen, zelf gerookt, ‘Nej Tack’ Björn!

Na Porjus zien we rechts van de weg een enorm ravijn, waar vroeger de ‘Harsprångsfallet’ geraasd heeft. Deze waterval wordt nu ook geregeld door een dam. Prachtig om te zien hoe de stenen zijn uitgesleten door de vroegere enorme waterstuwing.

We rijden door richting Jokkmokk (we zijn nog steeds boven de poolcirkel, al meer dan een maand!) en slaan halverwege de 11 km lange weg af naar het nationaal park Muddus. De naam zegt het al een beetje, dit is een park met veel moeras, we hebben bij Björn dus ook nog wat extra natuurlijke antimuggenspray gekocht, die na openen ruikt naar gerookte beer 😉 We overnachten hier met een paar andere campers op het kleine parkeerplaatsje en als het morgen goed weer is gaan we een wandeling van ca. 4 uur maken.

Vrijdag 24 juli smeren we ons van top tot teen in met de gerookte berenolie, en we stinken zo erg dat we bijna flauwvallen! Nu maar hopen dat de muggen hier ook van omvallen. Het lijkt te helpen, we moeten ons tussendoor nog 2 x opnieuw behandelen, maar uiteindelijk 1 beet opgelopen. En als je weet hoeveel muggen hier rondvliegen, is dat een prestatie van formaat!

We lopen naar de Muddusfallet (waterval), die heen en terug 14 km is en we doen er exact 4 uur over, inclusief 15-20 min. pauze. Het eerste half uur is heel zwaar, alleen maar steil berg op en berg af, dat schiet niet echt op. Even later zien we een bordje met de tekst “Fallet lättare stig”. Nu weet ik van de kwark dat lätt, mager betekent 😉 . We vertalen dit dan ook als het ‘lichtere pad’ en slaan linksaf. En gelukkig is dit ook zo.

Na 7 km nog voldoende energie in de beenspieren over om ook de weg terug te kunnen lopen. Het blijft zwaar omdat dit pad alleen bestaat uit stenen en boomwortels, met af en toe een plankier over een moerasje, maar amper nog steil geklim. Onderweg zien we prachtige bomen die verweerd zijn en mooie riviertjes. We kunnen niet heel lang stil blijven staan, want dan worden we gek van het muggengezoem.

Na de tocht rijden we naar Jokkmokk, alwaar alweer een cappuccino wordt gedronken (gewone koffie is hier slappe drab…) en rijden we nog ca. 10 km zuidelijker tot we de poolcirkel weer passeren! Hier geen gekkekerstmandorp met tientallen souvenirshops, maar alleen een hoop stenen en een bord met ‘Poolcirkel’ erop. Op dit bord staat wel heel goed uitgelegd hoe de poolcirkel in de loop der jaren verschuift.

We blijven hier staan op de ‘poolcirkel camping’ in het bos erachter, de eigenaresse vertelt dat Jokkmokk beroemd is om zijn muggen. We willen eigenlijk onze camperdouche gebruiken om de berenrookolie van ons lijf te wassen (geen douches op deze camping), maar gezien de hoeveelheid muggen lijkt ons dat niet verstandig. We wassen daarom alleen snel onze haren en doen de rest van ons lijf lekker binnen in ons camperwashok.

Daarna barricaderen we de deur voor alle muggenlijfjes en hebben we een algeheel uitgaansverbod voor de rest van de avond 😉 Waarom hier mensen wonen is ons een raadsel. Maar wij hebben wel mooi het 14e Zweedse nationale park mogen bewonderen!