Fredrika, Dorotea en Boeddha…

Woensdag 29 juli heerlijk nog eens buiten een ontbijtje bij Storforsen en tegen het middaguur (we zijn meestal de laatste camperaars die een camping verlaten…) op naar Fredrika. Gisteravond hebben we voor het eerst sinds ruim een maand weer een maan boven de horizon gezien!

We willen naar Fredrika toe vanwege een groot Boeddhabeeld, welke wacht op een groot tempelcomplex, die er nog steeds niet staat vanwege geldgebrek. Ook het nationale park Björnlandet ligt ernaast.

We rijden in een ‘vrouwennamendriehoek’: Vilhelmina, Fredrika en Dorotea. Maar eerst naar Arvidsjaur, meer per ongeluk dan bedoeld. Deze stad heeft een redelijke centrumweg, maar helaas vieze cappuccino. Lastig om in Zweden iets te drinken wat gewoon naar koffie smaakt. Deze cappuccino bestaat uit opgeklopte warme melk met heel in de verte een koffiegeur. In Tromsø, in de koffiebar was ie prima! Daar teren we al weken op, hahahahaha…

Daarna helaas weer werk-aan-de-weg, meer dan 15 km lang grote brokken stenen in plaats van wegdek. We vragen als we thuis zijn aan de Zweedse overheid 2 sets nieuwe banden! Al dat gehobbel is vermoeiend, ook al stoppen we onderweg nog bij een Loppis, de fut is er uit. We stappen uit, ca. 70 km voor Fredrika, op een parkeerplaatsje bij het oude dorpje (Gammelhemmet) Knaften. Hier speuren we in de schemering naar elanden, want dat wordt wel eens tijd!

Donderdagochtend 30 juli weten we het zeker: hier is geen enkel levend zoogdier langs gewandeld. Het heeft vannacht geregend en ik heb ooit gehoord (waarschijnlijk heeft Karin me dit verteld), dat elanden niet van regen houden, ze verschuilen zich dan in het bos onder dicht gebladerte, de mietjes…

We gaan weg 353 weer op er rijden door tot Bjurholm, dit is wel 50 km om, maar alternatief is weer vele ‘witte’ gravelweggetjes en met die regen van vannacht zijn dit nu modderpoelen. ICA boodschappen gedaan en de laatste 40 km naar Fredrika gereden. We verwachten nu algehele verlichting…..

Want als ooit een Thaise bobomonnik hier heeft gestaan en zulke goede vibraties heeft gevoeld dat er zelfs een tempelcomplex gebouwd moest worden, dan verwachten wij toch wel een beetje gegloei in Fredrika. Nee, mis, Fredrika is een heel gewoon dorpje. We drinken eerst maar eens thee en koffie bij ‘Viska Gården Restaurant en B&B’ en Loppis… Deze wordt nog een week gerund door twee Nederlandse vrouwen. Wij hebben Monique en Marlène ooit gezien op een uitzending van ‘Ik Vertrek’ in 2012.

Zij hebben net hun restaurant verkocht aan een Nederlands jong stel en gaan weer terug naar Nederland, nog niet wetende wat ze hierna gaan doen. Wij kunnen ons best voorstellen dat ze na 3 jaar in Fredrika te hebben gewerkt hier weg willen. Het tempelcomplex dat gebouwd zou worden en vele (schatting 100.000) bezoekers zou moeten trekken staat er nog niet en het ziet er ook niet naar uit dat dit snel gaat gebeuren.

We willen dit met eigen ogen zien en gaan eerst naar de camping naast het dorpje en trekken de wandelschoenen aan. De ingangsweg naar de noodtempel en de Boeddha’s (het blijken er twee te zijn, een zittende en een staande) van ruim een kilometer lang wordt bij het begin omzoomd door een houtzagerij en de afvalplek (de stort) van de omgeving. De meeste huizen zijn in slechte staat of verlaten. We voelen geen enkele bijzondere sfeer en volgens Ronald heeft de bobomonnik waarschijnlijk te diep in het glaasje gekeken ten tijde van zijn bezoek en zag hij alles door een wazige, roze bril.

In de (al jarenlange) tijdelijk Thaise tempel (een verbouwde Zweedse woning) zitten twee monniken op de laptop en iPhone te werken als wij binnenkomen. Het altaar is zoals we gewend zijn bij Thaise tempels een en al kitsch en plastic bloemen, dat hoort er gewoon bij. We doneren een hoeveelheid Kronen in de tempelbox (krijgen een geluksarmbandje) en worden gevraagd een handtekening te zetten in het gastenboek. De afgelopen drie dagen is er niemand geweest, dat schiet zo niet op met de donaties voor het nieuwe complex en we roepen hierbij alle Zwedengangers op even langs Fredrika te rijden en een duit in het zakje te doen voor die arme monniken!

Dan lopen we nog een paar honderd meter verder naar de Boeddha’s. Ach, die zien er ernstig verwaarloosd uit, de lange moet zelfs ondersteund worden door een grote ijzeren paal en bladdert al af.

De berg waarop ze staan heeft een mooi uitzicht over de bossen en het meer, maar is in onze ogen niet bijzonderder dan andere mooie plekken. Het grote terrein erachter waar het tempelcomplex moet komen te staan is helemaal leeg. We snappen het niet, dat hoeft gelukkig ook niet, maar ook Thaise monniken kunnen dus rare jongens zijn 😉

In het witte kerkje van Fredrika wacht een jongeman, die ontzettend blij is ons te zien! Zijn vakantiebaantje is namelijk: gids zijn voor de toeristen die het kerkje komen bezoeken. Wij zijn geloof ik de eerste vandaag, hij verveelt zich een ongeluk! Dus wij zijn de haas! Uitgebreid wordt verteld over vroegere dominees of voorgangers en een hele fotogalerij mogen we bewonderen. Maar dan komt het leuke: we mogen bovenin de klokkentoren vertoeven en daarna mag ik op het orgel spelen. Volgens Ronald ben ik daar heel stout geweest door ‘de Vlooienmars’ te spelen. Hahahahahaha, dat is nog de enige melodie die ik kan spelen uit vroeger tijden.

We branden weer een kaarsje voor iedereen en speciaal voor diegenen die nu erg ziek zijn of dierbaren hebben verloren.

Morgen gaan we bedenken waar we verder naartoe zullen gaan. Dat hangt uiteraard weer van het weer af!

Vrijdagochtend, op de laatste dag van juli gaan we eerst naar Björnlandets National Park (nummero 15 op onze lijst). De naam doet vermoeden dat het hier wemelt van de beren, maar dat is alleen een vermoeden. We lezen op het informatiebord dat er af en toe een beer of lynx hier wordt gesignaleerd. De weg er naartoe is 25 km gravel en weer terug en dit is wel een heel afgelegen nationaal parkje! Geen bewoning, helemaal niets, alleen bomen en water en prachtige rode stenen (van de algen). We komen niemand tegen.

Ze zijn de ingang van het park aan het opknappen, de grote gouden nationale-park-ster staat er al en ze zijn een eind opgeschoten met de plankieren voor rolstoelgangers. Het ruikt lekker naar sparrenhout en teer. We lopen een stukje langs het Angsjön (meer).

Daarna vervolgen we weg 92 naar Åsele (waar we eindelijk weer een echte cappuccino drinken, Heuj!) en stoppen in Dorotea op de Doro Camping, langs de E45, waar Nederlanders de scepter zwaaien.

Nu gaan we nadenken over het vervolg van de reis, óf de wildernisroute gaan plannen (mountain hiking on wheels, staat er in de gids…), dit is een 500 km rondje hier in de buurt. Óf richting Härjedalen (tussen Sveg en de Noorse grens) en daar de hoogst berijdbare weg van Zweden over het Flatruet-plateau ‘becamperen’. Deze laatste optie is alleen in de zomer mogelijk.

Ojee, straks komen we nog echt tijd te kort 😉

3 gedachten over “Fredrika, Dorotea en Boeddha…”

  1. Wederom een schitterende ervaring. Vrijwel elke foto laat zien hoe prachtig de natuur daar is , maar vooral hoe ongerept. Het verschil in grootte tussen Ronald en de boeddha geeft wel aan hoe imposant dat beeld is. Moet indrukwekkend zijn. Overigens kun je schorseneren ook niet eten? drs.P had daar een liedje over.

  2. Dag Willem,

    Ja het blijft indrukwekkend allemaal, ook al zijn we hier nu 2 maanden. Vandaag was een wasdag, we hebben 3 machines vol weggewerkt! Dat moet ook gebeuren. Dat van die schorseneren is een grapje (het is vast een schorsworm), het is inderdaad een oude groente, die je moet schillen net als asperges.

    Groeten, ook van Ronald!

  3. Dan zijn wij op hetzelfde moment ter plaatse geweest. Wij logeerden van 25 tot 31/07 in de buurt van Strömsund, en zijn in die week richting Vilhelmina gereden, met tussenstop op de terugweg langs Fredrika, de “tempel” en Viska Garden. Spijtig dat er toen een briefje hing dat het gesloten was, want we hadden graag Monique en Marlene gezien om hun verhaal te horen. Waarschijnlijk, als ik jullie verhaal lees, was dat net het moment waarop de transactie tussen hen en de nieuwe eigenaars gaande was.
    Zoals veel mensen, die al ter plaatse zijn geweest, kunnen ook wij beamen hoe mooi dat Noord-Zweden is, en zeker Lapland. Enkel het weer was toen zo slecht dat zelfs de locals kloegen dat het de slechtste zomer aller tijden was, met nooit zulke koude temperaturen meegemaakt in de hoogzomer.
    Anderzijds, de regen deerde ons niet, want we genoten met volle teugen van onze reis. Fantastisch, zo’n ruimte, weidsheid en stilte, die je in de Benelux nauwelijks nog kan vinden. Spijtig dat Marlene en Monique hun emigratie hebben moeten stoppen. Ben benieuwd naar dat verhaal, hoe ze hun terugkeer opgevat en verwerkt hebben. Ze zagen er zo gelukkig uit in het programma Ik Vertrek.

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven