Maandag 1 juli moet het dan maar gebeuren: naar ‘beneden’ rijden. We doen het rustig aan en na 300 km stoppen we op Charme Camping Hedesund.
We hebben de E4 zuidwaarts gereden, via Sundsvall, Hudiksvall en Gävle, een kustroute, al zien we maar op een paar plaatsen de Botnische Golf schitteren. Bij Gävle de ‘56’ op richting Sale en na 10-20 minuten nemen we de afslag naar Hedesund.
De camping ligt op het eiland Ön, in de Hedesundsfjärden. Deze camping ligt op fietsafstand (20 km) van het Färnebofjärden National Park.
In Zweden zijn 29 nationale parken, weten we sinds afgelopen week en we besluiten ze allemaal eens te bezoeken in de komende jaren. In 2008 hebben we met Laurens al Fulufjället NP ‘gedaan’ met de hoogste waterval in Zweden. De afgelopen twee weken Tiveden, Hamra en Skuleskogen. Dus morgen misschien nummero 5.
We staan hier mooi op de camping (van Nederlands eigenaars en dit is ook te zien, want veel gele nummerborden….) met een zandstrand ‘Sandnäsbadet, het water is ca. 20 graden warm. Op de foto’s lijkt het misschien rustig, maar wij vinden het druk nu we uit het Noorden komen. Hier veel meer campinggasten en Noren naast ons. Ook deze Noren maken veel lawaai, met radio en stemgeluid. (We zijn nog geen Noren tegengekomen die rustig kunnen kamperen…….. maar misschien komt dat nog). Maar de volgende ochtend vertrokken ze zowaar met stille trom!
’s Avonds lekker gelezen en een wandelingetje rond en over de camping gemaakt. Ik heb een superboek gelezen van Jonas Jonasson (Zweed natuurlijk), genaamd “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween”. Grappig en ontroerend verhaal over Zweedse Allan, die geen zin heeft zijn 100-jarige verjaardag in het ongezellige bejaardentehuis te vieren bij strenge zuster Alice. Tijdens zijn verdwijning maakt hij veel avonturen mee, maar de schrijver weet ook prachtige flash backs te geven van het leven (en de vele bijna ongelooflijke belevenissen) van Allan in heel zijn 100-jarige bestaan. Aanrader!
Trouwens, aan de andere kant naast ons staan ‘echte’ mannen uit Litouwen, échte vissersmannen bedoel ik. Ronald noemt ze Gorilla’s en dat is wel een beetje waar, maar dan de zilverrugmannetjes met enorme glanzende buiken. Mijn ontbijt komt ervan naar boven, door die buiken dan…. Ik kan ze ook amper uit elkaar houden, het zijn er een stuk of acht in 2 stugor gepropt (tussen de 35-50 jaar, schat ik), allen gekleed in camouflagekleding (maar dan wel maat XXXL), petjes op, sigaret in de ene mondhoek en een hengel in de andere en gefrommelde bierblikjes op de tafel ervoor. En… een dikke, vette barbecue tussen de huisjes in, voor de vis natuurlijk.
Ik wilde ze eigenlijk fotograferen met die glanzende buiken, maar durfde dat niet, dat viel teveel op, dus dan maar quasi achteloos een foto gemaakt van Ronald in de namiddag voor de camper en de heren pontificaal in beeld.
gutår!