Het einde van de Lofoten. Henningsvær en Narvik

En ja, wat een geweldige middernachtzon gisteravond, we hebben deze uitgebreid, met vele anderen gefotografeerd en direct daarna Laurens gebeld, want onze zoon is maar liefst 23 jaar geworden! Zijn cadeau ligt in de camper op hem te wachten, alleen maar naar kijken, niet aankomen!

Vanmorgen de 14e juli begint de dag met een zonnetje en eindigt deze in een mistige tocht naar Å. Het kan zo verkeren op deze eilanden, de ene dag prachtig, warm en zonnig en daarna een grijze grauwe massa. Ondanks dat is de tocht naar het einde van de weg op de Lofoten indrukwekkend. We zien prachtige ‘wolkentsunami’s’ en bergen met de toppen in de wolken.

Halverwege in Leknes doen we boodschappen, dat schijnt straks nauwelijks meer te kunnen en dan vlak voor we het laatste berijdbare eiland optuffen (Morkenesøya), in nota bene een nieuwe brede tunnel, wordt zo ineens onze buitenspiegel door een andere camper kapotgereden. Wij hebben nu niet het idee dat onze camper heel erg links reed, maar het ging zo snel en de knal was zo hard, dat we even van de wijs waren.

De spiegelarm is tegen de camper aan gescharnierd, dat is geen probleem, die is zo teruggezet, alleen de spiegel zelf is aan gruzelementen. Na even zoeken vinden we een oude garage met een ‘winkel-van-sinkel’, helemaal volgestouwd met auto-onderdelen en daar een spiegel gevonden, die voorlopig als noodspiegel kan dienen. En met Duct tape is alles vast te plakken (“If you can’t fix it with Duct tape, you haven’t used enough…”).

Tegen 16 uur rijden we de laatste tunnel in bij Å en daar stopt de E10, met een lus word je weer teruggeleid. Wij parkeren op de grote parkeerplaats en bezoeken het dorpje. Veel huizen staan op palen en zijn rood en blauw gekleurd. Zelfs met alle mist is het mooi.

Het uitzicht daarentegen aan het einde van de rots is ‘mist’erieus. Jammer, maar we hebben al zoveel mooie uitzichten gezien, dat we niet gaan mopperen 😉

We overnachten op de P-plek met uitzicht op weer vele dode vissenkoppen, Ronald noemt het ‘the killing fields’. We hebben 2 x nagevraagd winkeltjes hier wat al die koppen daar toch hangen en krijgen als antwoord dat ze verscheept worden naar Afrika (met name Nigeria) en dat men er daar vissoep van maakt, goed voor de proteïnen…. brrrrrrrr.

Woensdag 15 juli lijkt het in de morgen iets lichter te worden, geen grijze massa meer, we ontdekken ook wat wolken. Het blijft echter grauw en voor het eerst in deze vakantie heb ik het heel koud. Het is wel vaker 10-12 graden geweest, maar nu is het ook vochtig, ik denk dat het daardoor komt.

We gaan terug naar het begin van de Lofoten, dat redden we niet in 1 dag, want onderweg willen we nog wel wat bekijken en niet alleen de drukke E10 afrijden. We nemen dus omweggetjes en gaan naar het heel kleine Lofoten eilandje ‘Henningsvær’. Dit is net als Husøy een dorp op een eiland, alleen dan veel groter en over meerdere eilandjes verspreidt. Er staan stoplichten die het verkeer over de smalle bruggetjes reguleren, dat is wel nodig, want elkaar passeren kan echt niet!

En ineens heel toeristisch, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Wel leuk, allemaal ‘handverk’ winkeltjes en galerietjes met de prachtigste foto’s. Wij kopen een foto van een echt Noors/Zweeds huisje voor onze wandcollectie thuis (regelmatig kopen we iets tijdens een vakantie om op die muur te hangen). Ze hebben hier een heel handig betaalsysteem, waar we in Nederland ook eens naar gaan kijken en worden telkens heel vriendelijk bedankt (tak!).

Bij Kabelvåg zien we de Vågan Kirke (we zijn in de Vågan Kommune) ofwel de ‘Lofotkatedralen’. Die is tussen 1895 en 1898 gebouwd en helemaal uit hout opgetrokken. De kaarsjes zijn op, dus in gedachten steken we een lichtje aan!

Daarna passeren we Svolvær, willen er gas tanken, maar het station is al gesloten (16 uur aan de pap!) en rijden dan mooi door naar dezelfde parkeerplaats bij de Austnesfjorden, waar we een paar dagen geleden ook stonden toen we de Lofoten op kwamen rijden.

Morgen verder richting Narvik en dan onze reis verder plannen. We zijn nu net over de helft van onze ‘3 maanden-sabbatical’ en ik mis nu af en toe de kinderen en katten wel een beetje! Ronald heeft nergens last van…

Donderdag 16 juli rijden we van de Lofoten af richting Narvik (gas tanken…), de E10 is prachtig en ziet roze van de rode klaver. Het is een kleine 300 km rijden en met ca. 1 km per minuut kun je zo uitrekenen dat we hier een dag over hebben gedaan, inclusief de koffiepauzes en de wegopbrekingen (dit keer een spectaculaire met helikopter en al…). De lucht ziet er vriendelijker uit met af en toe een stukje blauw en een zonnetje.

In Narvik na de gasonderbreking, het grote havencomplex bekeken, de stad ligt aan de Ofotfjorden en heeft de grootste ijzerertsuitvoerhaven van Noord-Europa. Verder is er niet zoveel te zien in Narvik en gaan we op weg naar Abisko NP in Zweden. We willen toch nog zoveel mogelijk Zweeds nationale parken, die te betreden zijn, aandoen.

Ongeveer 25 km verder zien we aan de E10 een leuk slaapplekje in het hooggebergte, de sneeuw is binnen handbereik. Gelukkig hebben we ‘vol gas’ dus kan de kachel lekker loeien!