Natte voetenklimtocht naar de Haugabreen, 12 juli

Vanaf de Høyseth camping kunnen we 3 routes kiezen omhoog en één ervan gaat naar de Haugabreen. Volgens 1 van de broers kwam de gletsjer in 1936 nog behoorlijk dichtbij de camping (deze was een paar honderd meter langer), nu echter issie aardig gedooid en moeten we een eind tippelen.

De tocht duurt 3 uur vanaf de parkeerplaats, haha, we kunnen met de camper niet bij die plek komen, dus moeten we eerst nog naar de P-plek lopen en die is al behoorlijk pittig. Een uur steil omhoog en dan moet de echte route nog beginnen!

Maar niet getreurd, onderweg weer veel mooie ‘blomster’ gezien (roze, witte en paarse orchideeën) en het ruikt heerlijk naar buiten en bloemen. Eénmaal bij de startplek gekomen mogen we meteen een stenen klimpaadje op en dan worden we stil, zo mooi is alles om ons heen. We zijn nog steeds helemaal alleen hier bovenop de berg en horen in de verte alleen de schapenbellen en hun geblaat.

We zijn ook stil omdat het zwaar is, goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten en het is regelmatig erg glad van mos en het vele water dat overal omhoog sijpelt. Goed opletten dus en geen geklets!
Na een uurtje klauteren zien we ‘hem’ ineens de Haugabreen! We snappen direct waar het woord ijsblauw vandaan komt, prachtig! Zien is mooi, maar aanraken nog mooier! En nu begint de tocht eigenlijk pas écht. Het afgelegde stuk was al geen lakschoentjespad, maar wat er nu komen gaat….

Gelukkig geldt alweer: maar goed dat je vaak niet weet waar je aan begint. Het klauterpad is gemarkeerd met rode stenen of strepen, soms erg vervaagd, zodat we regelmatig even moeten zoeken waar naar toe. En Hanneke moet vele angsten overwinnen, niet alleen qua hoogte en steilte van het pad, maar ook vanwege het vele gletsjerwater dat overgestoken moet worden. En niet via een bruggetje ofzo! Die zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Nee, al springend via gladde stenen over snel stromende beekjes en neerstortend water. (soms was de watermassa te groot en de stenen te laag, zodat we een paar maal erg natte voeten hebben gekregen). Bijna bij de gletsjer aangekomen stopt de rode markering. Dat is wel logisch, het pad is jaren geleden uitgezet en toen was de gletsjer nog vele meters langer. Dit is ook goed te zien aan de uitgesleten steenmassa. En toch willen we, nu al zo dichtbij gekomen, het ijs zelf aanraken!

Gelukkig zijn er voor ons meer mensen geweest die deze wens hebben gehad, want via steenhoopjes kunnen we ons een pad oriënteren richting de tong van de Haugabreen. En uiteindelijk stonden we er zomaar naast. Zo imposant en zo stil en zo blauw! 

En op de terugweg, na als het moois een beetje verwerkt te hebben waren er zelfgemaakte pannenkoeken en ijswater als dorstlesser. Een mooiere dag dan dit kunnen we ons niet meer wensen………..en morgen zullen we waarschijnlijk onze spieren wel voelen…. maar dat is morgen en het is nu NU (met bier :))!

PS.: net lees ik in een brochure dat deze breenroute als ‘easy’ aangemerkt wordt en geschikt voor barn (kids), nou mooi niet! We zagen een stel met een jongen van ca. 8 jaar, maar die zijn halverwege teruggegaan. Dus pas op, wat de Noren easy-going vinden, is voor ons Nederlanders waarschijnlijk al graad 3 (middle).