Nils Åke Ericsson

Zondag 30 juni slapen we nog maar eens extra lang uit, want we hoeven pas tegen 13 uur van camping Snibbens af. We zitten heerlijk in het zonnetje en het uitzicht is mooi. Afwassen, watertanks vullen en andere weer legen en net na de middag wordt de motor weer gestart, echter niet voor lang, hihihihihi, we kunnen maar geen afscheid nemen van dit gebied!

Na zo’n 50 kilometertjes komen we in Timrå aan, dit stadje is nu niet moeders mooiste te noemen, maar de omgeving en de dorpjes zijn wel prachtig. We zoeken een woonboerderij met B&B huisje in Lagfors. Een klein gehucht, waar de TomTom en onze toch wel gedetailleerde kaart nog nooit van gehoord hebben….

Eerst maar een richting Ljustorp, dat moet volgens ons in de buurt komen, bij het schattige kerkje stoppen we even om foto’s te maken en daar ontmoeten we Nils-Åke Ericsson, die de graven van zijn ouders aan het verzorgen is. (John, deze Ericssons zijn geweldig en doen hun naam dus geen eer aan…. ;)).

Aan Nils-Åke vragen we de weg naar Lagfors, hij vraagt wat we daar willen doen en wat we zo in het algemeen in het leven doen, en als hij hoort dat we op zoek zijn naar een huis ‘till salut’ en dat we ook nog eens verpleegkundigen zijn, besluit hij ons direct uit te nodigen voor koffie. Zijn vrouw Eva is in de tuin aan het werk en gaat meteen naar binnen en komt even later met koffie en een hele rits zelfgemaakte sandwiches en taart aanlopen.

Jeetje, wat een ontvangst en wat een heerlijke koffie en zelfgebakken brood met kummel en venkel. Nils-Åke en zijn vrouw spreken voor hun leeftijd supergoed Engels (we schatten ze tussen de 70-75 jaar). Dit komt omdat hij altijd een boerderij heeft gehad en regelmatig Nederlandse en Engelse helpers in de zomer. Of wij “Gerritjan de timmerman” ook kennen, hahahahaha. Op de boerderij zo’n 100 meter lager gelegen wonen nu 2 van zijn zoons en een dochter, die de boel beheren.

We doen zo wel aardige woordjes Zweeds op, heel handig en leuk! Verpleegkundige in het Zweeds is: ‘sjuksköterska’. Nu lijkt het voor de hand dat je dit dan uitspreekt als ‘sjuuk….’ Maar zo éénvoudig is het niet, want de sj wordt als een soort chf (een zachte g, gecombineerd met een f en een w of zoiets….) uitgesproken. We oefenen er lustig op los, net zolang tot Nils-Åke tevreden is.

Eva moet haar zoon John helpen met melken van de 60 koeien, daar andere zoon op vakantie is en ze is er heel handig in. We worden uitgenodigd om de boerderij te bezichtigen. Nils-Åke moet het wat rustiger aan doen zien wij, hij heeft óf COPD óf hartfalen, in ieder geval hapt hij regelmatig naar adem en twee verpleegkundigen die misschien in de buurt komen wonen, dat ziet hij wel zitten!

De Duitse Staande hond Rebus genaamd, ziet ons trouwens ook wel zitten, hij wil graag bij ons liggen. Alsmede de koeien, die in het geheel niet bang zijn en zich rustig laten aaien.

In ieder geval weet Nils-Åke wel waar Lagfors ligt en na de familie hartelijk bedankt (tuusentack) te hebben rijden we nog 10 km verder en vinden we inderdaad de woonboerderij. Årjan, de eigenaar komt meteen naar buiten en laat ons zijn perceel zien, ook hier veel, veel hout, het hele huis is houtgestookt en voor de komende twee winters ligt alles al netjes in de houtschuur klaar.

Het huis is wel een opknapper en het ligt wel erg ver van de bewoonde wereld, minstens 30 km. Dus dat is waarschijnlijk niets voor ons.

Leuk weetje van Årjan, die twee paarden in zijn wei heeft lopen (1 van hemzelf en 1 ‘geleend’ van zijn broer): in Zweden is een wet dat paarden altijd minimaal met zijn tweeën in een wei moeten staan! Paarden zijn kuddedieren en als ze in hun eentje moeten grazen, dan verpieteren ze en worden depressief. Geweldige wet zeg!

We rijden terug richting Timrå door de prachtige plattelandsomgeving en overnachten op een plekje aan een doodlopende weg bij Lögdö Brük, alwaar een Loppis (yeah!!), een soort kuuroordhuis en tegenover een (alweer) schattig wit kerkje.

’s Morgens worden we wakker met naast ons timmergeluiden, ze zijn de oude graanschuur aan het opknappen en in het uur dat we er nog staan wordt er al twee maal gepauzeerd (yeah!). Ronald maakt nog een praatje met Simon de Indiër uit Calcutta, geschiedenisleraar aldaar, maar nu een zomerbijbaantje met verfkwast en rode verf!