Örarevet, Zuid-Öland, Pataholm en Stensjö By

Leuk iedereen die meeleest en reageert! En voor dat ik het vergeet: heel veel dank aan John en Anet die 3 maanden voor ons huis en de katten zorgen. Zij maken het mede mogelijk dat we deze sabbaticalachtige reis kunnen maken. Ik geloof niet dat ze dit als een straf ervaren 😉

Ik had beloofd aan met name Elles… niet teveel blogjes te schrijven, want de vorige keer kon ze het niet bijhouden.

Dat was ook mijn oprechte bedoeling, maar er is hier zoveel moois te zien, dat het niet bij 1 x per week kan blijven. En de blogjes zijn er straks ook voor ons om thuis na te lezen en opnieuw te genieten van de reis.

Zondagochtend checkten we uit bij de Skeppeviks camping om naar het eiland Öland te rijden (leuk, weer een brug over), toen op de valreep Martin en Rike, eigenaren, ons attendeerde op een klein rif op korte afstand, vol met stenen……

Dus eerst bij de ICA (waar anders, hihihihi) van Söderåkra inkopen gedaan, 10 km gereden en een weer piepklein weggetje met stenen walletjes opgereden richting het natuurreservaat Örarevet (Örarif).

Ook hier weer een prachtig gebied, heerlijk het hele rif afgelopen, naar stenen gezocht en genoten van het zand, de lucht, het water, de grote rooflibelles, veel kleine vuurvlindertjes en een heuse Koninginnepage. Ik dacht dat die niet zo Noordelijk voorkwamen, maar het was er toch echt ééntje, een beetje klein en verbleekt, dat wel. Misschien wel een enorme afstand gevlogen.

Een toilet en omkleedruimte bij het zandstrand aanwezig, een vlonder om lekker vanaf te springen, de stilte te horen, die Zweden hebben het goed voor elkaar! We zijn lekker blijven staan op de parkeerplaats, samen met een stel Duitsers in een camper met twee honden.

We weten ’s ochtends niet meer welke dag het is, dus dat gaat de goede kant op met onze relaxmodus.

De volgende dag op naar Södra Öland. Het Noordelijke deel hebben we al eens gereden en een paar dagen verbleven (zie bijv. dit of dit schrijfsel uit 2013). Dit Zuidelijke deel is 60 km lang, uiteindelijk hebben we op deze dag dus zo’n 120 km gereden en zijn op dezelfde hoogte van de kaart gebleven.

Noord was mooi, maar zuid vinden wij mooier! Minder toeristisch, desolater en weidsere uitzichten. En vandaag was een topdag met zon en blauw in alle tinten die je maar bedenken kunt.

In het boekje ‘Actief Zweden’  stond een route die we min of meer hebben gevolgd. Eerst naar een bijzondere runensteen bij Karlevi, midden op een akker, welke nog de oorspronkelijke plek zou zijn. Hier een klein parkeerplaatsje waar we aan het einde van de dag wel weer kunnen overnachten.

Verder zuidwaarts gereden naar één van de vele grafvelden en –heuvels van het eiland (Gettlinge Gravfält). Deze is ca. 2 km lang, waarschijnlijk uit de eerste eeuwen van onze jaartelling en heeft ook mooie rechtopstaande kalksteenplaten. Je voelt je hier echt terug in de tijd geworpen.

Daarna naar het zuidelijkste puntje bij Ottenby waarop fier de Långe Jan prijkt! Veel paarse, witte en lilagekleurde seringen langs de kant van de weg. Eenmaal aangekomen moest Jan natuurlijk beklommen worden (de Långe Erik in het Zuiden hebben we al eens met onze aanwezigheid verblijd 😉 ). Dit ging niet zomaar, eerst betalen, dan een dame die met een sleutel meeliep, de zware deur opende en ons in het Zweeds iets met brå toeriep.

Nou zo lang was Jan niet, dat viel reuze mee, we waren zo boven, en gelukkig bleven de hoogtevreesverschijnselen weg. We hebben dus allebei kunnen genieten van het uitzicht.

Daarna via de oostelijke route weer terug. Op een groot gedeelte van dit zuidelijke puntje loopt een heel lange muur, in de 17e eeuw neergezet door koning Karl X Gustav, niet om zijn onderdanen te beschermen, maar om zijn jachtgebied af te bakenen…bah, mannen! Correctie: bah! barbaarse koning!

Bij het plaatsje Stenåsa (met een boekwinkel met alleen vogelboeken en andere vogeldingen, dit vindt Ronald dan weer erg leuk…) linksaf om de Stora Alvaret te doorkruisen. Dit is een natuurgebied bestaande uit een enorm kaal rotsplateau, waar Öland uit bestaat. Ook weer prachtig, natuurlijk. Het kalksteenplateau soms rood getoverd door de vetplantjes en de leeuweriken die in de lucht staan te zingen.

Na de hele dag op het eiland vertoefd te hebben terug naar ons beginparkeerplaatsje bij de ‘Karlevistenen’ en wie zien we daar? Hahahaha, de Duitsers met de twee honden, die afgelopen dag ook bij het parkeerplaatsje op Örarevet met ons hebben overnacht! Hoe toevallig is dat? Zij hebben het centrum van Kalmar bezocht en gaan morgen het eiland verkennen. De Nordkapp hebben ze al eens gedaan, we krijgen wat overnachtingstips en ze wensen ons veel plezier, want daar is het volgens hun heel bijzonder.

Nou dat was en is het hier ook, kijk maar naar de foto’s, kan het nog bijzonderder?

Ja dat kan…. ik blijf me maar verwonderen over de grote schoonheid van dit land, na elk bochtje of heuveltje weer een ander prachtig uitzicht of landschap. Als je op de autobaan hier rijdt, lijkt het ook niet echt op een autobaan in Nederland. Meer een grote doorgaande weg. De autobaan de E22 loopt ook door dorpjes, dus dan ineens een rotonde, je mag er ook afslaan en oprijden vanaf kleine weggetjes. 80-100 km is dan ook de maximale snelheid, maar snel genoeg!

Bruine borden met witte tekst en een bloemetje of soort klaverblad geven toeristische attracties aan. We hebben twee van die bordjes gevolgd, één van een kustweggetje naar het-in-de-tijd-stilgestane-dorpje Pataholm. En naar nog zo’n dorpje Stensjö By (letterlijk ‘Stenenmeer Dorp’), die zo mogelijk nog pittoresker was. Allebei paradijsjes.

We bedenken onderweg wat we gaan doen, worden geleid door het weer, onze gemoedstoestand, de ACSI camping app en zulke bruine attractiebordjes, voorlopig is het in het Noorden nog regenachtig met een graad of 10 en hier in het zuiden, onder Stockholm 20-24 graden en zon. Dus blijven we nog in deze buurt. Via Västervik binnendoor gereden naar een schiereilandje in de buurt van Loftahammar en op camping Tättö (speciaal voor Elles 🙂 ) Havsbad gestrand.