Zaterdag 28 juli reden we, nadat we Östersund achter ons hadden gelaten (zie vorig blog), lekker door op de E45 en belandden we eind van de middag op een mooie parkeer- annex rastplats bij Meselefors, vlak onder de grotere plaats Vilhelmina.
Dit soort plekken vind je wat hoger in Zweden met enige regelmaat: ruime parkeerplaatsen mét faciliteiten zoals (invaliden-)toilet, die ook nog eens twee keer per dag schoongemaakt worden. Op de plek waar we nu waren kon je ook je chemisch toilet netjes legen en spoelen. Verder de nodige picknickbankjes en nette vuilnisbakken. Heel OK allemaal, dus als je genoeg water hebt, hoef je echt geen camping op te zoeken.
En ook nu werd het in de loop van de avond steeds een beetje drukker op deze plek, zodat we er met een camper en caravan of 8 overnacht hebben. Ieder met voldoende plek.
Wat we ook wel eens zien, ook deze avond, is een stel in een personenauto, die ’s avonds om een uur of 10 aankomen en uitstappen, er erg moe uitzien, iets eten ‘uit de kofferbak’, de auto blinderen met aluminium dekens en gaan slapen in de auto, met de stoelen achterover. ’s Ochtends zijn ze vaak ook weer het eerste weg. Niet iets om jaloers op te zijn, lijkt ons, maar wie weet…
Zondag de 29e reden we tegen een uur of 11 weg. We zakten de E45 verder af tot Storuman, waar we links af gingen, de E12 op. Allemaal grote wegen (2 baans autosnelwegen…) met geregeld mooie uitzichten en bochtenwerk. Ook af en toe een versmalling bij een brug of rotspartij, dat maakt hier niet uit op de autobaan…
Langs de E12, ook in Noorwegen, zien we regelmatig bordjes met Blå Vägen (in Noorwegen Blå Vegen oftewel ‘Blauwe weg’). Deze weg is genoemd omdat hij voor een groot deel langs de rivier Umeälven loopt, die erg blauw water heeft. Aan de Zweedse oostkust kun je met een veerboot naar Finland en daar gaat de Blauwe weg gewoon verder!
Hmm, iets voor een andere vakantie wellicht.
Na zo’n 300 km rijden passeerden we voor de tweede maal deze reis de grens met Noorwegen (de eerste keer was richting Idre). We zakken verder de weg af en besluiten ook maar die laatste 50 km door te rijden naar de Poolcirkel, een plek waar Ronald graag heen wil.
Dat betekende in Mo I Rana, een Noorse stad die vlak onder de poolcirkel ligt, rechtsaf de E6 op. Weer een snelweg, denk je dan, dus die 55 km gaan dan lekker snel. Nou, dat viel dus nog wel tegen. De E6 is oud, kronkelig en hobbelig, en wordt boven Mo I Rama (hoe het eronder is weten we nog niet) helemaal vervangen door een rechtere, gladdere en bredere weg.
Een heel project!! En het bracht wat geslalom en extra gehobbel met zich mee, dus deden we er al met al nog wel een ruim uur over voor we op de Poolcirkel waren, maar goed, dan bén je ook ergens.
Dit is het hoogste (noordelijkste) punt van onze reis van dit jaar. We hebben nu bijna 3100 km gereden en we zijn over de helft qua tijd, dus dat is heel mooi!
Nadat we rond hadden geneusd op de Poolcirkel en allebei een T-shirt hadden gekocht in de (grote!) souvenirwinkel, was het tijd voor een biertje in de camper.
Uit eten in het Poolcirkelrestaurant zit er voor ons niet in: ze hebben welgeteld NUL vegetarische gerechten. Maar dat geeft niets, want Johanna kookt voortreffelijk, voedzaam en handig in ons camperkeukentje.
De foto met onderschrift “tijdens een koffiepauze” vinden wij één van de mooiste foto’s, wat uiteraard niets afdoet aan de schoonheid van alle andere.
Is dan een business in vegetarisch resp. veganistisch voedsel niet een optie om een zaak op te zetten?
Jaja, de schoonheid vind je overal hier, tijdens hoogtepunten én koffiepauzes!
(Overigens: als je het zo bekijkt is natuurlijk NL ook heel erg mooi…).
Noren zijn echte vlees-/viseters en dat is begrijpelijk, gezien de geschiedenis van het land. Voor wat vega(n) issues lopen ze echt nog wel een decennium op ons achter denk ik en gaan wij ons in ieder geval niet frustreren door daaraan te beginnen…
In de grotere steden is het vaak iets beter.
Stockholm (Zweden dus) is zelfs uitstekend, weten we uit eigen ervaring (zie https://hanenron.nl/super-stockholm/).