The Arctic Highway

’s Ochtends opstaan en dan met je slaaphoofd tot de ontdekking komen dat je ‘kookkoffie’ hebt gekocht. In de K-Market zie je een rood pak staan met ‘Kaffe’ erop en je denkt direct aan de DE Aroma Rood van de Coöp. De Zweden en Finnen koken nog hun koffie met hele grove maling. Niet te drinken in onze schenkfilter. Opletten de volgende keer dus!

De afgelopen 2 dagen hebben we zeker 450 km omhoog gereden op route 4/E75 (met een omweggetje via de 962 en E63). Deze 4 wordt ook wel de ‘Arctic Highway’ genoemd. We reden via de ‘omweg’ naar het Pyhä-Luosto NP en terug. Je rijdt dan ook langs een amethistenmijn en natuurlijk moet er wel een herinneringsamethist komen. De amethisten uit deze streek zijn veel duurder dan de Braziliaanse import, omdat het hier veel moeilijker is deze te delven.

Een mooie ‘Sjamaan’ amethist uitgezocht. Het Sjamaans eraan is dat de steen 3 kleuren bevat: rook- en melkkwarts en amethist.

We kwamen tegen 17.30 aan bij het infocentrum ‘Naava’ van het Nationale park en daar direct een wandelkaart gekocht, want we wisten dat er hier een beroemde kloof moest liggen die je kunt bewandelen. En je kunt dag- en nacht klauteren, de zon is er altijd…

We hebben nog geen trek dus besluiten we eerst de 3 uur durende tocht te gaan maken. We zien nu ook wat meer groepjes rendieren, wat heel raar is dat deze vaak te vinden zijn in de buurt van huizen en zelfs op parkeerplaatsen. We vermoeden dat dit geen wilde rendieren zijn, het opperrendier heeft ook een bel om namelijk…

De wandeling naar en door de Isokurukloof was prachtig. Heel bizar dat je gewoon om 21.00 uur ’s avonds lekker kunt wandelen en zelfs nog andere wandelaars tegenkomt op deze tocht. Een Duits stel met een dochter van een jaar of 5 en een baby’tje van 8 weken (ik moest meteen aan lieve schoonzus Rianne en zwager Marcel denken, zo’n gezinnetje was het wel!). Het meisje reed op een loopfietsje mee. Heel knap van pa en ma, want de kloof is weliswaar gedeeltelijk met een plankenpad bekleed, maar je moet ook 200 treden omlaag en weer 550 treden omhoog (en dat fietsje meezeulen).

Veel uitgeslepen stenen gezien met een golfjespatroon, wat erop duidt dat hier heel lang geleden een strandkust is geweest. Mooie korstmossen die lijken op fractals en nog steeds veel zon en 20 graden! Weeronline voorspelt al dagen dat het hier gaat regenen, maar tot nog toe geen drup. Volgens een lokale bewoner zegt de tv-weerman dat het weer in het Lapse niet te voorspellen is, dat je ervan uit kunt gaan dat het weer zo 75% hetzelfde wordt als het weer van vandaag. En meer kun je er niet over zeggen.

We hebben overnacht op de parkeerplaats van het infocentrum tussen de rendieren.

De volgende dag veel kilometers gemaakt, stralend weer en dan is de ‘Arctic Highway’ extra mooi om te rijden. Soms lijkt het wel of je in een groene achtbaan zit (zeker de E63). De heuvelachtige weg zorgt voor deze illusie. In routeboekjes wordt de E4 verschillen beschreven, als ‘saai’ of als ‘aangenaam’. Wij vinden het vooral heel indrukwekkend!

We hebben nog steeds de Nederlandse wekker in ons lichaam en staan dus Finse tijd laat op (tegen 9.30 uur). Maar dat ‘gif allemoal niks, want wie hebt fakansie’. De 4 verder omhoog door Sodankylä, Vuotso, Saariselkä en Ivalo. Allemaal plaatsen met het centrum aan de autobaan. Niet echt gezellig te noemen.

Af en toe stoppen we om inkopen te doen, zeker bij Ivalo, want daar is nog een grote K Market (dit is een combi van een HEMA, rijwielhandel, café en supermarkt), even koffie te drinken en onze benen te strekken. Ook moet er af en toe aan de camper geknutseld worden…

Ondanks een goede revisie en onderhoud in de Eefdese garage, blijft de camper wel 21 jaar oud en dan rammelt er wel eens iets af (zoals een slangetje, die we met -volgens mij- redelijk goed geluk op de juiste plek weer hebben aan kunnen aansluiten 😉 ), of de handrem die ineens niet meer ‘handremt’. En dat is in heuvelachtig- en straks bergachtig gebied niet echt handig. Dus Ronald knutselt zelf, soms in overleg met de garage aan het thuisfront en telkens geeft de camper daarna weer een knorrend geluid van plezier!

Onderweg prachtige vergezichten en tegen 18.00 uur gestopt op de camping van Inari aan het enorme Inarimeer (Inarijärvi), waar we morgen of overmorgen langs willen rijden om dan de grens van het heel noordelijke van Noorwegen te passeren. Dit meer is van november tot juni één grote ijsvlakte, dus nog maar net ontdooid!

En wat een (voor ons soms) bijzondere en lachwekkende plaatsnamen we tegenkomen onderweg en op de kaart: Kakslautanen, Paljaslaki, Pielavesi, Konttimäli, Piesakylä, Kontojärvi, Pissiniemi, Hulkkola, Pikkujako of Kutsuelkä) je zal er in Nederland maar in wonen… Het schijnt dat de Finnen veel woorden tot 1 lange zin breien. In het Nederlands zou er dan zoiets staan als ‘baliemedewerkervanhetinformatiecentrumvanhethelenationalepark’.  We kunnen ook erg leuke zinnen maken van alle plaatsnamen die we tegenkomen, zoals: “Hoho, Kolari en Sammaljoki nog aan toe, even langs bij de Kassa voor een Isko van Tallaniemi” 🙂