Tresticklan NP

Zondag 15 juli was het tijd om de westkust van Zweden vaarwel te zeggen. Hij was ook op, die Zweedse kust: we zaten al bijna in Noorwegen. We waren echter té dicht bij een ander Zweeds NP dat we nog niet bezocht hadden: Tresticklan. Dus ging de reis niet naar Noorwegen maar landinwaarts.

We volgden de weg 164 van Strömstad naar Ed. Een hele mooie weg, langs typisch Zweedse taferelen en over bosachtige heuvels en door heuvelachtige bossen. En natuurlijk moest Johanna even stoppen bij een loppis. In deze loppis hingen veel Indische maskers.
Bij navraag bleek de eigenaar, Rolf Forsgreen, vroeger importeur geweest te zijn van allerhande Aziatische kunst. Rolf vertelde over de maskers en over het ahorn-houten bord in varkensvorm dat hij lang geleden voor zijn moeder had gemaakt (“No, I don’t sell it”, alsof wij het hadden willen kopen…). En Rolf liet, toen hij doorhad dat wij uit Holland kwamen, ons zijn bewaarde beugelfles Grolsch zien uit 1986, zelf gekocht tijdens de voetbalmatch Feyenoord – FC Göteborg… Rolf spaarde herinneringen.

Wij vonden zijn verhalen bijzonder en konden het ook nog eens worden over een masker. Er waren nl. veel boos kijkende maskers. Deze zijn bedoeld voor bescherming van huis en haard, maar wij vonden ze niet zo aantrekkelijk. Behalve één dus… We kregen er een mooie schelp bij cadeau.

In Ed gingen we de weg naar Nössemark op. We pauzeerden bij een mooi utsikt over een meer, dronken koffie, maakten foto’s van blommor en korstmossen (Johanna dan…) en kwamen aan de praat met een Zweeds stel met camper en hond dat ook even pauzeerde. Ook zij genoten erg van hun eigen land en waren onder de indruk van het feit dat wij vandaag ons twintigste Zweedse NP zouden afvinken.

De weg naar Nössemark werd steeds mooier. Kronkels, heuvels, fraaie bossen, afgewisseld met meertjes, heel Zweeds allemaal. Nóg meer genieten werd het toen de afslag naar NP Tresticklan kwam: we mochten nog 3 km ultrasmalle gravelweg rijden!
Aan het eind een heel rustige parkeerplaats waar niet stond dat kamperen verboden was, dus dat betekende (een soort van ongeschreven afspraak 😉 ) einde rit voor vandaag. We zochten een mooi beschut plekje op de parkeerplaats en regelden het huishouden (kostbaarheden uit zicht, koelkast op gas, ramen open en horren dicht). Die horren waren hier wel nodig trouwens… 

Na wat rondneuzen en de kaart van het park bestuderen, besloten we de rondwandeling van 8,5 km te maken. Samen met de wandeling naar en van het start-/eindpunt en een tussen-uitstapje naar een uitzichtpunt, schatten we in dat we met zo’n 12 km klaar zouden zijn. Dus werden de waterflesjes gevuld, de ledematen ingesmeerd met anti-insectenspul en de sportschoenen aangetrokken.

Tresticklan is een park dat bestaat uit bos en meren. Bos dat eigenlijk nooit van bosbouw te lijden heeft gehad, sinds een grote brand in 1830 helemaal ongemoeid is gelaten (of het al oud genoeg is om oerbos te mogen heten, weet ik niet) en dat voornamelijk bestaat uit naaldbomen, heerlijk ruikt en prachtig is om in te lopen. Meren die her en der tussen de bomen opduiken. Dat alles in een behoorlijk geaccidenteerd en rotsachtig landschap, met een bijzondere geologische samenstelling, naar we begrepen uit de borden.

Kortom: die 12 km bleken wel ongeveer te kloppen, maar laten we de talloze – soms heel steile – heuvels die we op en weer af zijn gelopen voor het gemak maar even buiten beschouwing laten. We waren dus best moe toen we weer terug waren, maar wel heel voldaan na het zien van zoveel moois en het horen van zoveel stilte. Beslist niet saai, zoals we lazen op een of andere website…

NP Tresticklan is beslist een bezoek waard!

2 gedachten over “Tresticklan NP”

  1. Wat een verslag weer. Maar steeds als ik naar de foto’s kijk van de diverse landschappen, realiseer ik me weer hoe mooi, ongerept en toegankelijk die gebieden zijn en probeer ik me voor te stellen hoe dat hier zou zijn. In Nederland wordt alles vol gebouwd en als er al een mooi gebied is, wordt het omheind. Een voorstel is om een mooie compilatie van jullie foto’s te maken en deze naar het Witte Huis te sturen, t.a.v. Mr.Trump, en hem vragen of dit niet genoeg reden is om zijn stupide beslissing om uit het klimaat akkoord te stappen te heroverwegen. Hopelijk geeft hem dit een idee hoe de wereld er ook uit kan zien.

    1. Trump is niet het probleem, maar slechts een symptoom van een veel dieper probleem…
      Maar evengoed worden wij ons wel steeds bewuster van de schoonheid van het land én van de kwetsbaarheid… En deze droogte is ook geen feest voor de natuur… De bossen hebben het zwaar, maar daarover meer in ons volgende blog.

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven