Walvis’jacht’…

Op Andenes camping hebben we de aller-prachtigste midzomernachtzon van deze reis mogen zien en de volgende ochtend (donderdag 9 juli) ook een aller-prachtigste ochtendzon. Wat blauw allemaal, mijn ogen doen af en toe pijn en tranen van al dat blauw en de schitteringen.

Soms kan er ook teveel moois zijn 😉 . En een spannende dag vandaag, want eind van de middag een walvissafari geboekt!

We worden om 13.45 uur verwacht om in te checken, eerst voor een uur durende rondleiding met gids in het walvismuseum. We hebben een mooi potvisskelet gezien, een aantal achterste wervels moesten nog schoongemaakt (gekookt) worden vanwege een recente brand. En heel veel informatie over de meeste geziene walvis hier: de potvis.

Op het eiland Andøya waren het de Nederlanders, die als één van de eersten van de potvissen een product hebben gemaakt. Wij kennen nog wel de (lever)traanolie, die werd dus hier uit de walvis gehaald. Er zijn vele potvissen door medelanders geharpoeneerd… Nu wordt er in ieder geval niet meer gejaagd op deze prachtige zoogdieren.

Vanuit het dorpje Andenes is het in Europa de meest makkelijke manier om in dit jaargetijde de mannelijke potvissen te spotten (de vrouwtjes zijn nu op de Caraïben om jongen te baren). Waarom is dit zo’n goede plek? Omdat hier relatief gezien dicht bij de kust de diepzee begint, waar veel voedsel zit en dus vissen trekt. Het probleem is echter dat de potvissen steeds verder van de wal te vinden zijn. Volgens onze kapitein komt dit doordat ze alle herrie van de plezierboten beu zijn en het verder op zee lekker rustig is.

Je hebt twee soorten walvissen, de baleinwalvissen (bijvoorbeeld de bultrug en de dwergvinvis) en de tandwalvissen (zoals de potvis en de orka). Potvissen worden ook wel ‘Sperm Whales’ genoemd. De eerste vissers die een potvis openmaakten troffen in zijn grote hoofd enkele duizenden liters aan van een wit goedje, dat ze in eerste instantie niet aanzagen voor witte olie….. Die olie heeft iets te maken met de klikgeluiden die de potvis maakt en de resonantie.

In de winter van november t/m januari zijn bij Andenes, maar vooral in Tromsø, in grote getalen bultruggen te zien. Dan zit daar namelijk heel veel jonge haring en dit is een lekkernij voor deze walvissen. We hebben al een uitnodiging gekregen van onze kapitein om daar in december te komen voor dit grootse spektakel, wie gaat er mee?!

Maar nu eerst onze ‘potvisjacht’: na de introductie en rondleiding hebben we 2 uurtjes gewacht op onze boot. Er worden 3 x per dag toeristen op een schip de zee op gevaren en wij waren de tweede editie. Waarom weten we niet, maar wij zijn op de kleine boot (Halibut Queen), voor 10 personen ingedeeld, terwijl de hele grote meute, voornamelijk Duitsers op de grote boot de ‘Reina’ in moeten checken.

Wij vertrekken zo’n 40 minuten later dan de grote boot. Deze is namelijk veel trager dan onze raceboot 😉 en heeft de hydrofoon om de potvissen te spotten. Als we vertrekken zet onze kapitein er dan ook direct de sokken in! Vol gas en we spuiten de ‘North Atlantic’ (of Noorse zee) op, met zeker 45 km/uur. Wat een ervaring en we hebben zo’n geluk met het weer! Er staat nog wel veel deining “sorry for the rough sea” zegt de kapitein meermaals, maar de zon schijnt nog volop.

En we hebben nog extra de anti-zeeziek pillen van de kapitein ingenomen (de ‘ginger’ pillen waren volgens hem alleen maar voor de lekker…), ook Ronald. En dat is volgens mij heel slim, want de 2 mannen die de pil weigerden, zijn 4,5 uur lang groen uitgeslagen geweest en hebben regelmatig over de reling gehangen. Later blijkt dat deze pillen, als ik uiteindelijk de doordrukstrip vraag, als bijwerking slaperigheid en sufheid te geven. Daar hebben we tijdens onze reis op zee gelukkig geen last van.

Na ruim een half uur varen komt de ‘Reina’ in zicht, deze trip is het moeilijker dan anders om de potvissen te vinden met de sonar, we varen in langzaam tempo nog een uurtje verder de zee op, tot wel 40 km van de kust. En eindelijk horen ze 2 potvissen en dan moeten we snel zijn! Want potvissen komen boven, liggen dan een tijdje te ‘spuiten’ (van die mooie waterfonteintjes) en duiken dan weer naar beneden om voedsel te zoeken en komen dan zeker een uur later pas weer boven.

En hoe lang ze boven al dobberend spuiten, weet je niet van te voren. En ja hoor, daar zien we de eerste al, die gunt ons een prachtig uitzicht op zijn mooie lijf en spuit dat het een lieve lust is. Dan horen we op de grote boot de kapitein roepen ‘diving!’ en moeten alle fototoestellen in de aanslag, want iedereen wil natuurlijk de prachtige staartvin vastleggen als hij weer de diepzee induikt. Wat mooi en bijzonder allemaal. We genieten volop en onze kapitein geeft regelmatig informatie.

Na potvis nummero twee te hebben bewonderd heeft het niet zoveel zin meer hier te blijven, want zoals gezegd, het duurt ruim een uur eer ze weer boven water komen. En verder pikken ze geen walvisgeluiden op. Onze boot gaat er weer als een speer vandoor en heel snel verliezen we de ‘Reina’ uit het oog. Na ruim een uur varen zijn we weer aan wal.

Het loopt tegen 21.30 uur en we hebben geen zin meer om eten te koken, dus wordt het soep met brood! Lekker warm, want ik ben wel een beetje verkleumd geraakt op het achterdek, het water spoot af en toe op onze benen. Maar wat een ervaring. We willen heel graag een keer in Tromsø in december nog bultruggen zien, en volgens de kapitein zie je er dan heel veel krioelen in het fjord, dus niet maar twee zoals vandaag.

We zullen zien, eerst alle foto’s nog bekijken en nagenieten en dan komt ineens een mokerslag op ons af: de bijwerking van de anti-zeeziekpillen (Cyclizine), ze hebben fantastisch geholpen, maar nu zijn we knock-out!

2 gedachten over “Walvis’jacht’…”

  1. Wat een geweldige belevenis moet dit zijn. De foto, waarop iemand iets over een aantal botten vertelt, laat ook zien hoe imposant deze dieren zijn. Werkelijk indrukwekkend.

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven