Voor mij (Ronald) bevindt zich een belangrijk hoogtepunt van deze vakantie op deze eerste echte vakantiedag. Al jaren wil ik graag een bezoek brengen aan het huis waar Charles Darwin, de ‘bedenker’ van de evolutietheorie, neerstreek na zijn grote reis met de Beagle: Down House.
We hadden alles goed voorbereid en dus ging het ’s ochtends van een leien dakje. De route die Google Maps bedacht had (een mooi binnendoortje van ongeveer 20 minuten) bleek helemaal niet te kunnen. Na enkele rondjes over het parkeerterrein bij ons hotel gereden te hebben, om te triplechecken of we toch geen weggetje hadden gemist, kwamen we tot de conclusie dat we dan toch maar via de snelweg moesten. Geschatte reistijd: meer dan een half uur. O nee, ruim 40 minuten, want er was file.
“Zeg, heb je de kaartjes wel meegenomen?” “Nee! Vergeten!” Dus de eerste afslag de autobaan weer af en binnendoor terug gereden (ja, dát kon dan weer wel). Kaartjes uit de hotelkamer gehaald en weer terug de inmiddels veel langere file in. Kortom, in plaats van de gehoopte 10 uur, kwamen we om 11 uur aan. Voor de sensatiezoekers onder ons: zonder ruzie en met de hele dag de tijd voor dit bezoek. En ondanks alles hadden we natuurlijk gewoon mazzel: het weer was prachtig!
We werden allerhartelijkst ontvangen door een gastvrouw met kleding van The English Heritage. Daar liepen er trouwens wel 20 van rond. Tuinlieden (een hele ploeg, want het landgoed is zo’n 3 hectare), gastheren en -dames om je te woord te staan, keuken- en bedieningsmensen, het kan niet op. In Engeland zijn blijkbaar alle bejaarden tewerk gesteld in de Heritages, waar er werkelijk honderden van zijn in dat hele prachtige land. (Nou ja, er waren ook wel 50+’ers en een enkele jongere actief.)
Helaas was het niet toegestaan om foto’s van het interieur te nemen, om onduidelijke redenen. Er werd iets over ‘rechten’ gemompeld. Een beetje vreemd, want er zijn foto’s genoeg van het interieur op internet beschikbaar. Bovendien is het huidige interieur niet eens het originele, want nadat de Darwins overleden waren, heeft er een tijd een meisjesschool in Down House gezeten.
Toen het huis medio vorige eeuw weer in ere werd hersteld, heeft men gebruik gemaakt van foto’s die een van Darwin’s zoons gemaakt had en de rest ‘gegokt’ op basis van de kennis die er is over Darwin’s leven, onder andere door een omvangrijke briefwisseling die Darwin onderhield.
Afijn, ik besloot maar om ons dagje uit niet te verpesten door voortijdig van het landgoed verwijderd te worden en heb dus geen foto’s binnen gemaakt. Ik geef toe, af en toe was de verleiding groot, vooral op de eerste verdieping, waar een heel mooi model staat van de Beagle, het schip waar Darwin op meevoer over de wereld tussen 1831 en 1836, en waar géén foto van te vinden is op internet. Volgende keer ga ik stout zijn dus.
Hier kun je van alles over dit mooie Victoriaanse landhuis en bijbehorend landgoed lezen/bekijken. Maar natuurlijk hebben we ook veel foto’s gemaakt, dus hieronder een fotoverslag, van de buitenkant en de tuin wel te verstaan. Mede dankzij Bob, één van de vele vrijwilligers. Zijn taak van de dag was om ons in zijn gardentour een aantal ins en outs van de prachtige en uitgestrekte tuinen te vertellen, wat hij met verve (en ook vrij langzaam) deed.
Ontvangst en tuin-tour
Zoals je zag, hebben we een lekkere cappuccino gedronken (en een cakeje erbij volgens recept van mevr. Darwin!). De chocoladetopping werd gestrooid door een mal in de vorm van Charles Darwin en Johanna kreeg de fameuze eerste schets van de Tree of Life gestrooid.
Toen ik moest lachen om dit leuke detail, vroeg de jongeman me “Do you know who that is?” Ja natuurlijk weet ik dat! Maar dat geldt blijkbaar niet voor iedereen. Mensen schijnen te denken dat het Winston Churchill is, of Charlie Chaplin of zelfs Father Christmas! Ahum, I rest my case…
Meer moois van huis en tuin
De kassen
Gelukkig was er een ook souvenir shop, dus daar kon ik aan het eind nog even m’n hart ophalen.
En zoals we de dag begonnen, eindigden we hem ook: van een leien dakje. Want vanuit Down House wilden we nog even langs Titsey’s Place. Daar leek het gezellig en misschien zou er zelfs een leuk restaurantje zijn. Onze Fiat Panda had echter andere plannen. De temperatuurmeter schoot ineens in het rood, terwijl we niet eens zulke erge steile hellingen hadden gereden. Misschien toch te weinig koelvloeistof? (Ik had dat thuis wel nagekeken, maar het niveau is erg lastig te zien, dus misschien niet goed gekeken?) Bij inspectie van de motor zag ik wat verse spetters op plekken waar die op een warme motor niet horen. Maar goed, gewoon een halve liter water bijgevuld nadat de motor enigszins was afgekoeld, en maar weer rijden.
Na een paar minuten rijden weer oververhitting, dus geparkeerd. Bij Titsey, dat dan weer wel. Aangebeld bij een huis, waar een aardige meneer een hele grote ketel met water vulde om de koelvloeistof aan te vullen. Bleek dat het er na een halve liter zo weer uitstroomde. Damn, een echt probleem dus. Samen met de betreffende man het probleem opgespoord: een losgeschoten slang. O nee, zo simpel was het helaas niet: de wartel waar de slang aan vast zat was afgebroken. Zo kwam de last-minute afgesloten ANWB pechhulp al snel van pas. (Filosofische vraag: als we nu NIET de pechhulpverzekering hadden afgesloten, zouden we dan ook NIET deze pech gekregen hebben?)
Nou, de ANWB heeft het super gedaan. Je krijgt een SMS om je locatie te delen, de hulpdienst AA (Automobilist Association) wordt ingeschakeld, je ontvangt kort daarna een SMS hoe lang het duurt voor ze komen (gemiddeld duurt het 2 uur in Engeland); dat bleek gelukkig iets minder dan een uur te zijn.
Daar kwam Steve uit zijn busje en zei “Well, I have an idea”. Een uurtje later hadden we een nieuwe wartel, dit keer van koper en niet van plastic, dus beter dan nieuw! En zo kwamen we dan toch nog aan bij ons hotel. We mogen niet mopperen, eigenlijk ging het gewoon van een leien dakje vandaag!
Nou Ronald, je kan weer wat afvinken van je lijstje. Prachtig verteld en mooie foto’s gemaakt en natuurlijk boeken gekocht, je hebt ook bijna niets. Fijn dat alles goed is verlopen en het weer prachtig was. Liefs van mams.
We hebben nog een beetje ruimte in de achterklep, dus misschien kan er nóg een boek bij, mam!
Mijn antwoord op de filosofische vraag in dit stuk: ammenooitniet 😉
Oeps, dat geeft dan te denken, Lin! 😁